Gespiegeld buiten zie ik mijn binnenste

In de buitenwereld ontmoet ik mijzelf, zie ik mijzelf gereflecteerd door de mensen, situaties en ervaringen. Zo binnen zo buiten, microkosmos versus macrokosmos, zo boven zo beneden, het zijn clichés maar niet voor niks.....

Het besef dat dat wat ik waarneem en ervaar eigenlijk alles over mijzelf zegt, druppelde een paar jaar geleden langzaam naar binnen, het had nog geen vaste grond. Want tja als alles daarbuiten wat over mijzelf zegt, ai das is niet altijd fijn, de schuring en confrontatie was/ is niet iets wat ik continue wou erkennen en ondervinden. Het is zoveel makkelijker om naar buiten wijzen....... opzoek naar mijzelf.......

Sinds een paar maanden land ik in een nieuwe ervaring daarmee, ik beland in een nieuwe fase van verbinding ermee. Nog steeds niet altijd prettig maar ondertussen kan ik het wel als verhelderend waarnemen. Zonder daders en slachtoffers, er zijn geen winnaars of verliezers. Het stuk wat wordt gespeeld regisseren we zelf onbewust of bewust.... Dit besef maakt het wel wat zachter, en het maakt dat ik er meer zicht op krijg, meer zicht op mijzelf, vanuit zachte ogen.

Onze familie reflecteert ons trauma, het gene wat we in onszelf ontkennen qua potentie/ kracht, in de schaduw huist het licht, in de nacht schijnen de sterren het helderst. Zij zijn onze leermeester over hoe we in verbinding of juist niet in verbinding staan met onze oerkracht. In ons familiesysteem ligt het leerproces van het ontketenen wie we echt zijn. Meestal ligt daar voor elke familielid wel een soort van overkoepelend thema, maar hoe dat zich uit in de buitenwereld varieert.

Het trauma erkennen is de poort naar onze kracht, in het erkennen kunnen we het ombuigen, wordt er licht op geschenen en kan het zich laten zien in manifestatie. Dit is een moeilijke want hoe ga je om met pijn die wordt getriggerd door de familie waaruit je geboren bent ...... dat is niet gemakkelijk, zij zijn toch de schuldige, of misschien toch niet? Zij moeten het oplossen, of zijn zij juist de richtingaanwijzers die aan ons laten zien waar de angel zit? Meestal duurt dit een leven lang om er zicht en heling in te krijgen want het gaat over ons fundament.

Vandaar dat we hulpgroepen/ troepen hebben, de tweede ring van mensen om ons heen. Dit zijn onze vrienden en geliefdes, werkrelaties, verzorgers. Oei deze is ook pittige, want zij laten onze conditionering zien over onszelf en in onszelf.... Zij reflecteren hoe we met ons trauma omgaan en geven de gelegenheid om een eerste heling te krijgen naar ons trauma toe. Dat klinkt heel mooi, maar het leerproces ook hier kan pijnlijk en confronterend zijn.

Want hoe zij met ons omgaan, op ons reageren, zegt wat over hoe we met onszelf omgaan. Oeioeieoe toen ik hier steeds meer zicht op kreeg, voelde ik heel veel verdriet in mijzelf. Want ik zag mijn eigen geconditioneerdheid, mijn overtuiging ik moet alles zelf doen en zag ik mijn eenzaamheid, die lag/ ligt in mijzelf, de buitenwereld mijn tweede ring maakte hem alleen voor mij zichtbaar zodat ik er bewustwording in kan krijgen, en daardoor heling.

Ook hier draagt de tweede kring met elkaar een soort gelijk thema, van geconditioneerd, zowel in een plus als in een min. Irriteer je je aan iemand, groter kans dat het over iets gaat wat je in jezelf afwijst, afkeurt, je hebt er een negatieve conditionering op. Jaloezie ook zo mooie, gaat vaak over iets wat we ook graag zouden willen maar we hebben een conditionering erop dat dat voor ons er wel niet in zou zitten... We zien niet dat het eigenlijk over een zijnstoestand gaat, waar iemand zich op dat moment in bevind. Het geeft ons dus een blik in hoeverre geloven en gunnen we onszelf iets?

Via observatie krijgen we bewustwording in wat een vriendschap/ partner/ werkrelatie ons laat zien hoe we met onszelf omgaan. Ze zijn net zoals onze familie de boodschappers van wat er in ons afspeelt. Eigenlijk kunnen we via hun onszelf dus helen, en zijn ze dus van grote waarden juist op momenten dat het schuurt..... Als het schuurt ligt daar juist iets wat de potentie heeft om te schitteren in onszelf.

Dan hebben we nog een derde kring, dat zijn de voorbijgangers de passanten, die kunnen in een onbewaakt ogenblik laten zien, wat je eigenlijk al bent, maar wat je nog niet beseft. Krijg je opeens zicht op jouw kracht, die intern voor jouzelf nog verborgen is.

En zo hebben we een aantal belevingskringen waarin we ons zelf kunnen helen, dit besef gaf mij zo een ander blik op het geheel. Ervoer ik opeens zoveel ruimte van mogelijkheden, en maakte dat ik het wat lichter ging ervaren. Door de ervaringen gecreëerd met de mensen om ons heen kunnen we juist onszelf bevrijden van een trauma, onszelf plaatsen in onze eigen kracht. Zij creëren een mogelijk dat we een ander blik kunnen krijgen, dat we zicht krijgen op onze blinde vlek. En door dat besef opent er zich een ander verhouding naar onszelf toe, zien we het licht van trauma in de schaduw waaruit het voortkwam.

Ben ik er al, nee ik ben er nog niet. Mijn angel, heeft zich nog niet getransformeerd naar licht. Maar gisteren herinnerde een vriendin mij eraan, je hoeft het ook nog niet geheeld te hebben, er liggen nog wat lessen te wachten om ontdek te worden. Zij liet mij gereflecteerd zien, ik heb nog tijd, er is geen haast. En inderdaad ik heb nog tijd, er is nog tijd, er is nog zoveel te ontdekken over mijzelf en over de wereld waarin ik leef. Met dit verschil ik bekijk de reflecties nu iets anders, er schijnt ander licht op.