De afgelopen vier á 5 maanden heb ik mezelf wat intenser gemonitord, was ik wel echt aanwezig in het moment? Was ik wel met heel mijn zijn aanwezig in het nu en hetgeen wat ik in dat moment aan het doen was? Dit was een gedachte die opeens helder door mijn hoofd schoot, terwijl ik mijn ontbijtje op een ochtend gereed aan het maken was. Ik werd mij opeens bewust dat ik in een bepaalde gedachtestroom zat die mij ver uit het nu haalde. Het blijkt dat we vaak voor 85 procent met onze gedachtes of in het verleden zitten of in de toekomst. En beide tijdstromen brengen ons stress, en onrust. Omdat het of een tijd is die al lang is geweest en die je niet meer kan veranderen, of het is een tijdsstroom die nog moet komen en waar je geen invloed op hebt in de uitkomst. Beide tijdsstromen confronteren ons met het feit dat we geen controle kunnen uitoefenen op de uitkomst (is al geweest) of het resultaat (moet nog gebeuren), dit brengt stress en onrust in ons zijn.
Ik zat in een gedachtestroom die vanuit het verleden kwam en die ik projecteerde naar de toekomst, dubbel stress! Terwijl ik mij dus bewust werd van mijn afwezigheid in het nu, ging ik naar mijn lichaam toe. Ik voelde opeens hoe mijn lichaam gespannen was, ik had mezelf in een stressmodus gebracht terwijl ik in het nu feitelijke niet in een situatie zat die gevaarlijk of stressvol was. Ik bleef even een tijdje aanwezig in mijn lijf, in het nu, zag en voelde waar ik mee bezig was, constateerde er is niks aan de hand en zei tegen mijn lichaam en mijn mind, alles is goed. Spontaan moest ik gapen, en werd mijn lichaam weer wat zachter. Nu was dit niet perse een nieuw begrip van weten, ik weet dat we vaak niet vanuit het nu aanwezig zijn, alleen realiseerde ik mij opeens hoe vaak breng ik mijzelf eigenlijk vanuit mijn gedachtes in een stressmodus, en beweeg ik daarin in mijn dag?
Gedachtes uit het verleden hebben vaak te maken met processen die in dat bepaalde tijdsmoment ons een ervaring hebben bezorgd waarvan de uitkomst er 1 was die ons pijn - verdriet bracht. Ervaringen, uitkomsten die we eigenlijk anders hadden willen zien. Gedachtes over de toekomst gaan er vaak over dat we een bepaald resultaat willen die anders was dan de uitkomst die we ooit hadden gehad in het verleden, het moet beter zijn, dat creëert onrust omdat je de toekomst niet kan vastleggen. Beide gedachtestromen willen een controle uitoefen op een uitkomst in een tijdsmoment die er in het nu niet is...... Ik heb het niet over wegdromen ook dat is niet aanwezig zijn in het nu, maar dat heeft wel een andere energie in zich. Wegdromen heeft ook twee uitingen, we doen het om weg te vluchten uit het nu, we ontkennen dan wat er is en kunnen dan in een fantasiewereld komen. Maar wegdromen kan ook een creatieve uiting zijn van Zijn. Als het een creatieve uiting is van onze essentie dan is de enige vereiste dat die geest niet vol zit met. Een open mind, een mind die in het nu aanwezig is en dan wegdroomt en mogelijkheden, dingen bekijkt vanuit een andere hoek kan nieuwe uitingen brengen, nieuwe ideeën brengen. Doodles maken bijvoorbeeld, dan houd je je mind bezig met een activiteit in het nu waarin hij wel open staat voor iets nieuws. Alleen in het nu kan je een mate van controle uitoefenen doordat je in het nu een keuze hebt. Alleen vanuit het nu kan je reageren op of ageren op, wat jou dus een rol geeft dat je medecreator bent van het nu en daarmee op de uitkomst en het resultaat. Zodra het nu voorbij is, heb je niet meer de invloed van de keuze die je kan initiëren.
Nadat ik deze bewustzijnservaring zo diep had ervaren, ging ik mezelf wat beter in de gaten houden. En ik kwam tot de ontdekking dat ik vrij weinig in het nu aanwezig ben. Dat gedachtes over de toekomst snel komen, en dat activeert weer gedachtes uit het verleden, en visa versa. Vanuit deze constatering ben ik wat bewuster mijn dagelijkse rituelen gaan uitoefenen, want ik kwam tot de ontdekking dat de dagelijkse rituelen mijn mind de gelegenheid gaven om zijn activiteit in het verleden of de toekomst frequent op te zoeken. Douchen, tandenpoetsen, eten klaarmaken, aankleden, schoonmaken allemaal routinematig handelingen waarin de mind verveeld raakt en blijkbaar dus iets opzoekt waar hij zichzelf lekker en oneindig mee kan bezighouden, aangezien er geen oplossing voor kan komen, want het is al geweest of moet nog komen. Dit wordt wel de monkey mind genoemd. De mind is vluchtig en is continue in beweging, wilt in beweging zijn, dat is zijn staat van zijn. Het mooie is wel je kan dus de monkey mind of voeden in stress of gaan begeleide naar cohesie naar aanwezigheid in het nu, de wereld in het nu aanschouwen.
De eerste dagen waren vrij confronterend, stond ik op mezelf gereedmaken om te douchen, merkte ik al op mijn mind is weg, bezig met iets anders dan het gene wat ik feitelijk echt aan het doen was. Dus gaf ik mijn mind een uitdaging volg alle bewegingen vanuit het lichaam, en ervaar het contact met hetgeen wat je aanraakt terwijl ik iets doe. Heel langzaam werden de ochtenden en de avonden anders, subtiel maar toch een verandering. Tijdens deze periode werd ik mij ook opeens bewust van iets willen fixen of ondersteunen. En dat beide acties hetzelfde kunnen zijn in hun handelingsvorm maar de energie die eronder ligt heel anders is. Ik realiseerde mij dat als je iets wilt fixen je eigenlijk niet in overeenstemming bent bent het gene wat er is, dan kan de actie van iets willen fixen star en hard worden, en krijg je eigenlijk strijd. Ondersteunen komt vanuit accepteren en is daardoor veel zachter, en opent.
Bijvoorbeeld, mijn onderrug doet pijn, dat voelt niet lekker, en ik krijg de gedachte ik wil daarvan af, het moet weg, ik wil het gevoel niet ervaren. Dan zit ik al in een afwijzing van mijn eigen staat van zijn, dan is er eigenlijk al een energie van strijd aanwezig. Dan kan ik een oefening gaan doen die de rug opent, als ik dat doe vanuit de pijn moet nu weg, dan wordt de oefening gedaan vanuit een fix energie, push energie. Dit maakt dat er eigenlijk meer spanning in de beweging/ oefening komt en daardoor in de spieren, en dan gaat de pijn zeer zeker niet weg, een kans bestaat juist dat ik de oefening niet heilzaam uitvoer en de pijn eigenlijk erger wordt. De andere kant van de medaille, als ik hetzelfde constateer, mijn rug doet pijn, maar ik mijzelf afvraag hoe kan ik mijn rug ondersteunen hierin, wat kan ik doen voor de rug. Dan zit ik in een ontvankelijk energie naar mezelf toe, dat is veel zachter en er is ruimte voor verbinding. Dan kan ik nog steeds besluiten om dezelfde oefening te doen, wetend dat de spieren van de rug daarin opening krijgen en daardoor ontlading- ontspanning. Het verschil is nu doe ik dezelfde oefening maar vanuit een ander onderliggende energie, ik ga rustig en stap voor stap in mijn lichaam bewegen. Aanwezig bewegen zodat ik contact houd met wat er in mijn lichaam gebeurd, zodat ik de feedback energie van mijn lichaam kan ervaren, dit maakt dat de spieren langzaamaan zachter worden en daarmee komt er ruimte vrij. En die ruimte ervaren we als: de pijn wordt minder. Pijn in het lichaam is een opeenhoping van spanning, van energie wat niet meer stroomt, die energie wordt niet losser door er nog meer energie in te pushen door het te willen fixen. Met fixen zeggen we eigenlijk het is niet goed en wijs je iets in jezelf af. Door erin aanwezig te zijn, ervaren wat er is, het te accepteren wat er is, ondersteun je wat er is, dan krijgt de vastzittende energie ruimte om te zijn, deze zijnsruimte creëert verzachting, ontlading en daarmee vrijheid.
Mijn dagen werden wat zachter, werden wat ruimer, en daarmee kreeg ik ook verzachting naar mijzelf toe. Naar mijzelf, mijn verleden en naar mijzelf in het nu, en naar mijzelf die ik zal zijn in de toekomst. Wetend dat ik er voor mijzelf zal zijn, aanwezig in mijzelf. Ook als het dagen zijn waarin het niet okay voelt, op dagen waarin ik opmerk hé ik dwaal af. Ook die dagen mogen er zijn, ook als het betekent dat ik verval in een stressgedachte of modus, het mag er zijn. De bewustwording van wat er in het nu afspeelt opent vanuit acceptatie, en bevrijd daarmee onze staat van zijn, onbewustheid van het nu en wat er gebeurd houdt ons gevangen net zoals als we het afwijzen, willen fixen. Vanuit een ondersteunende energie, een accepterende energie, een energie waarin ik aanwezig ben in mijzelf met alles wat er is en ik dan kan zeggen het is okay, wat wilt er eigenlijk gezien worden, wat wil er eigenlijk de ruimte krijgen, kan ik mijzelf opvangen en ondersteunen. Ruimte voor jezelf creëert ruimte voor een ander, acceptatie voor jezelf creëert acceptatie voor een ander, aanwezigheid in jezelf creëert aanwezigheid met een ander. In de aanwezigheid zit de connectie, verbinding - leven en leven stroomt, dat is helend.
Ik zit nog vol in ontwikkeling en ontdekking van mijn eigen zelf, en dat vind ik okay, ik ga steeds meer van het proces genieten, in plaats van dat ik denk wanneer is het nu eens klaar. Dit is zoals het nu is, en dat is precies zoals het nu mag zijn. Ontspannen in het niet weten, opent een weg naar weten.
Hoe we ons leven leiden, ervaren en bezien ontstaat vanuit ons systeem en onze hechting ermee, de relatie verbinding met onszelf. Het begin van hechting en verbinding in onszelf met ons systeem begint in de ervaring met de buitenwereld. Nature versus nuture, speelt en werkt op elkaar in, het is uiteindelijk 1 grote co-creatie waar we met ze allen inzitten.
Tijdens de opleiding tot Holistische therapeut werd ik geïntroduceerd en opgeleid in de wereld van systemisch werk, lichaamsgerichte psychotherapie- de karakterstructuren en energiewerk. En nog veel meer maar deze drie hadden vooral mijn interesse gewekt. Na het behalen van mijn diploma bood ik mijzelf aan als Holistisch therapeut, bij de cliënten die kwamen merkte ik een rode draad van herkenning waarvoor ze kwamen. Het ging eigenlijk altijd over het contact met zichzelf en de uiting ervan, of het onvermogen om zichzelf in expressie te brengen, er waren stagnaties emotioneel, fysiek, mentaal of energetisch. Dit herkende ik ook bij mijzelf, de opleiding was voor mijzelf een 2- jarige therapiesessie diep in mijn eigen systeem. Vanuit hier werd de behoefte geboren om mezelf verder te specialiseren in ontwikkelingstrauma. En wat een geluk was er nou precies zo module vanuit de Intergrated Psychologie, recentelijke heb ik succesvol de specialisatie module Hechting & Systeem behaald, graag deel ik mijn nieuwe verworven kennis in deze blog.
Hechting met onszelf ontstaat vanuit basisveiligheden, een holding environment waarin men wordt geboren en opgroeit. Een omgeving die anticipeert op de behoeftes van de zuigeling, peuter, kleuter, puber en jong volwassene. Men moet eerst veilige afhankelijkheid ervaren waarin het de ruimte krijgt, opgevangen wordt om zichzelf te ontdekken en zo een eigen identiteit kan vormen om gezond onafhankelijk te worden. Gezonde afhankelijkheid opent de weg naar gezonde onafhankelijkheid, wat betekent dat je jezelf durft te uiten, jezelf laat zien in de wereld dit ben ik. Vanuit gezonde onafhankelijkheid kan dan weer gezonde afhankelijkheid ontstaan, het vermogen om relaties buiten jezelf aan te gaan, hechting/ verbinding. De uiting van onszelf van onze potentie kleurt de wereld, en verbind ons met de wereld, de omgang met uitdagingen/ leerprocessen komt dan vanuit veerkracht, vanuit een diep vertrouwen het is okay. En zo wisselen deze dynamieken zich binnenin ons en buiten ons af, co creëren we met elkaar verbinding.
De verbinding tot onszelf komt in eerste instantie dus tot stand hoe de buitenwereld zich met ons verbind, dat wordt onze referentiekader om met onszelf te verbinden te hechten met ons eigen systeem. Het referentie systeem (buiten) versus het adaptieve systeem (binnen). Het adaptieve systeem zijn de vermogens die je hebt om je aan te passen aan de omstandigheden, deze kunnen gecumuleerd worden in positieve modellen of maladaptief. Er wordt gesproken van maladaptief als het tegen het eigen systeem gaat werken. De eerste keer wanneer we ze aanspreken/ activeren werken ze voor het behoud van het systeem (overlevingstactieken) om vervolgens later maladaptief te worden, werkend tegen hetzelfde systeem van waaruit te zijn ontsprongen. Dit is het moment dat mensen vastlopen, dat gebeurd meestal na of in de puberteit.
Ieder mens wordt geboren met kernvermogens en met adaptieve vermogens. De 5 kernvermogens waarmee elk mens wordt geboren zijn: het vermogen tot verbinding - hechting, het vermogen tot afstemming, het vermogen tot vertrouwen, het vermogen tot autonomie, het vermogen tot liefde. Als onze kernvermogens worden geactiveerd, gevoed en ondersteund krijgen we de maximale uiting van expressie van ons zijn, het manifesteren van onze talenten. Vanuit de 5 kernvermogens (nature) ontstaan ook de 5 adaptieve vermogens/ overlevingsstijlen. Nurture bepaald of de kernvermogens volle capaciteit krijgen of dat we de adaptieve vermogens moeten gaan aanspreken. De adaptieve vermogens beschermen het systeem maar gecumuleerd in maladaptief beletten ze de uiting en groei van onze ware natuur. Als voorbeeld de kernvermogen verbinding wordt maladaptief als we uit verbinding gaan, uit verbinding gaan is een overlevingstactiek om het gene wat pijn geeft maar niet te voelen. De mate waarin we onze kernvermogens ontwikkelen of onze adaptieve overlevingsstijlen ontspringt uit het gegeven of onze basisbehoeftes worden vervuld van buitenaf of de afwezigheid van het vervullen van deze basisbehoeftes. Wat belangrijk hier te vermelden is dat het niet gaat over parentblaming, elk ouder doet wat het kan binnen zijn vermogens, en wat ze zelf hebben meegekregen. En het gaat er ook niet over dat we onze eigen overlevingstactieken veroordelen, ze hadden een functie en die hebben ze goed vervult alleen ze zijn op een gegeven moment niet meer functioneel, en worden ze deconstructief voor ons zijn.
De basisbehoeftes die elk mens nodig heeft om in zijn eigen systeem gehecht te raken zijn: plek, steun, voeding, grenzen, geweldloosheid en spiegeling. Deze basisbehoeftes moeten in eerste instantie van buitenaf geven worden om het innerlijk systeem te laten groeien, om de kernvermogens te activeren. De mate van nurture bepaald of nature (kernvermogens) wordt ontwaakt, dit betekent is de omgeving receptief voor deze behoeftes, kan ze de behoeftes vervullen, verwezenlijken. Trauma begint bij deze basisprincipes van leven en het vermogen tot geven en de mogelijkheid tot ontvangen. Je kan alleen maar geven wat jezelf kent, je kan alleen maar ontvangen wat je herkent vanuit het begin. Elk leven is afhankelijk van het leven wat hem voor ging in hechting - verbinding, hechting - verbindingstrauma gaat op generatie op generatie totdat er iemand is die de ketenen wilt ontkoppelen, bereid is te kijken vanuit acceptatie en vergeving. Dan komt de heling om de hoek kijken.
Heling van het eigen systeem begint met de verbinding van trauma in jezelf daarmee erken je jouw vermogen van overleven, ook dat is een kernkwaliteit. Als we onze maladaptieve overlevingsstijlen gaan herkennen en erkennen en onszelf daarom niet afstraffen dan vinden we de weg weer terug naar onze kernvermogens van ons authenticiteit - autonomie. Dan zijn we niet meer overgeleverd aan overleven maar kunnen we gaan leven van binnenuit, in verbinding met onszelf als wel met de wereld om ons heen. Deze weg terug van maladaptief naar kernvermogens om vanuit daar weer in je kracht te komen om je kern in expressie te brengen is een mooie, boeiende en magische weg.
Tijdens de opleiding werd ik vooral gegrepen door generatief trauma, embryologie en neurologie. Wonderlijk hoe generatie op generatie hetzelfde trauma met zich meedraagt, en hoe dat wordt ingezet voor de conceptie. Hoe celkerninformatie zich her produceert in de celdeling van het vruchtje, en hoe de ontwikkeling van het vruchtje wordt beïnvloed door zowel de baarmoeder zelf als de buitenwereld. Hoe ons zenuwstelsel hier weer onder invloed staat en de ontwikkeling ervan, stress in de baarmoeder beïnvloed het neurale netwerk van ontwikkeling van het vruchtje, stress in vroege jeugd beïnvloed de ontwikkeling van de hersenen, en daarmee onze capaciteit om onszelf te reguleren, de wereld begrijpelijk te maken. Regulatie wordt als het goed is aangeleerd van buitenaf, en deze zelfregulatie zorgt voor een gezond en vitaal systeem. Reguleren kan alleen vanuit verbinding, als er geen verbinding is dan leert een kind niet hoe het zichzelf kan reguleren, vanuit daar komen de adaptieve vermogens om de hoek kijken. Het innerlijke systeem versus het buitensysteem, deze wisselen elkaar continue af. Als er tijdens deze periode van ontwikkeling van nieuw leven, van pre conceptie tot jong volwassene, er geen verbinding - hechting in de omgang van de gevoelens en emoties van het opgroeiend kind aanwezig is of minimaal dan kan er hechtingstrauma komen. Gevoel en verstand krijgen niet de gelegenheid om met elkaar in alignement te komen.
Het belang van een verzorgende omgeving waarin de neurologie tot stand komt is dus van wezenlijk belang in hoe we met uitdagingen in de buitenwereld omgaan. Wordt het zenuwstelsel ontwikkeld vanuit een constante stress, gevaar, afwijzing of vanuit veiligheid, erkenning en acceptatie waarin de kernvermogens de ruimte krijgen om tot uiting te komen. De hersencapaciteit ontwikkelt zich in samenhang met de gevoelswereld, de ervaringswereld voed het centrale en autonome zenuwstelsel die ons van binnenuit reguleert. Hoe je prikkels opneemt en verwerkt beïnvloed je zijnstoestand, hoe je met de dingen omgaat, hoe je de wereld ervaart en verwerkt, het is je blik op de wereld en dat bepaald weer hoe je je verbind, je hecht. Krijg je in het begin begeleiding in het reguleren van prikkels dan wordt het zenuwstelsel ondersteund in zijn aanmaak, dit bepaald de mate van verbinding met je kernvermogens, je hechting van zijn.
Met het afronden van de verdiepingsmodule heb ik inzicht gekregen in het belang van de basisbehoeftes voor het activeren van de kernvermogens versus adaptieve overlevingsstijlen, de 7 verschillende fases van sociaal- emotionele ontwikkeling/ hechting, uiting van op schaamte gebaseerde identiteit versus op trots gebaseerde identiteit, deze zijn ook net zoals de kernvermogens en adaptieve overlevingsstijlen polen van elkaar en zijn ontstaan vanuit hetzelfde gegeven. Alles reageert op elkaar en werkt op elkaar in, hierin kennis krijgen heeft bewustwording en inzicht geopend in mijn eigen systeem van hechting en daarmee ook in het benaderen en werken met de systemen en hechtingen van mijn cliënten.
Tevens is er een verbreding gekomen in mijn kennis betreft lichaamsgerichte psychotherapieën, en ben ik erg blij met de introductie in de wereld van affectieve neurowetenschap. De kennismaking met de theorie van de ontwikkeling van de neurologie en hoe liefde en verzorging de brein ontwikkeling stimuleert en optimaliseert is een verrijking in mijn werk als therapeut. Naast dat bood de verdiepingsmodule ook extra methodieken in systemisch werk die ik meeneem in mijn praktijk, en was er tevens ruimte voor het energetische aspect van menszijn onze ziel, onzichtbaar maar zichtbaar in zijn. Al met al voel ik mij gevoed en ben ik blij en dankbaar voor deze weg van ontwikkeling.
Verbinding, hechting is een dynamisch proces, een levensproces, het is bewegelijk en veranderlijk wat betekent dat er vanuit bewustwording en inzicht we onze verbinding met onszelf kunnen herstellen en versterken, en heling in onszelf brengt heling in het gehele veld, dit maakt mij blij gestemd.
Het tot bloei komen van een zaadje hangt samen
met zijn potentie en de grond waarin hij groeit.
Vandaag realiseerde ik mij dat de donkerte in mij zowel mijn comfortzone is alsook de moeilijke plek van floreren. Op het moment dat ik het mij realiseerde voelde ik opluchting ik hoef niet meer te vechten tegen de donkerte hij is okay en hij mag er zijn, ik ben eigenlijk wel heel erg gek op hem. Terwijl als ik op de plek van donkerte ben voel ik mij niet perse okay, maar toch is het okay, does that make any sense?
De donkerte, noem hem de schaduw beweegt al vanaf het begin van mijn leven in mij en stroomt door mij heen. Hij komt met golven en brengt mij dieper in mijzelf dan dat ik al was, hij is onderdeel van mij. Het is dezelfde donkerte waarin mijn licht huist, door het licht erin ervaar ik de schaduw ervan.
Tot op heden heb ik hem eigenlijk altijd afgewezen, dacht ik ik moet mijzelf helen, wat maakt het dat de donkerte in mij zit. Vanaf mijn 17de heb ik met periodes therapie gehad. Ik die in de knoop zat met mezelf, niet wetend hoe ik mijn binnenwereld in expressie kon brengen in de buitenwereld, ik heb mij denk ik altijd verdwaald gevoeld. Alsof iedereen een taal sprak die ik niet kende, en ook al probeerde ik de taal eigen te maken toch is dat nooit helemaal gelukt. Lost in translation.
Niet dat dat heel zichtbaar was/ is voor de buitenwereld denk ik, de meeste mensen kennen mij als positief, vrolijk, iemand die zich makkelijk aanpast. En ik ben ook zeker positief, kan zeer zeker genieten van het leven, de kleine dingen waardeer ik enorm. Maar tevens was en is daar de donkerte, die zichzelf op verschillende manieren in mijn leven kenbaar maakt. Deze ochtend realiseerde ik mij opeens dat het genieten en mijn vrolijkheid uit deze donkerte werd geboren, ze zijn 1 en hetzelfde. Want de donkerte geeft mij ook zoveel, heb ik mijzelf op lagen ontmoet die ik niet had willen missen.
Ik moest denken aan een oefening als methodiek om te gebruiken in een therapiesessie. Het is een meditatie oefening om je schaduw te ontmoeten en die te transformeren naar licht. Het is een visualisatie oefening, een geleide meditatie. Onze docent liet ons ervaren wat de meditatie kon doen, ze nam ons erin mee.
Het speelt zich af in de oceaan, met daarin dolfijnen en haaien. Ze liet ons arriveren in onze eigen oceaan, zon wat over de oppervlakte werd weerspiegeld, kabbelt water. Je zag dolfijnen met elkaar spelen in de zee, en daar de uitnodiging om jezelf kopje onder te brengen, de oceaan te bekijken. Ze had de zin nog niet helemaal uitgesproken of ik zag mijzelf al diep naar beneden duiken, dieper en dieper de donkerte in, en ik genoot. Ik was gefascineerd ik wou weten hoe diep kon ik gaan. Opeens hoorde ik de docent zeggen, houd contact met de spiegeling van zonlicht op het water. Ik keek omhoog en zag inderdaad nog het zonlicht door het wateroppervlak heen schijnen, wat een mooi spel. Ze gaf aan dat je ten alle tijden wanneer jij dat wilde omhoog kon zwemmen naar dat licht. Ik voelde niet de behoefte om mezelf uit de diepte van de oceaan te halen, ik genoot van het spel van licht wat ik boven mij zag. Toen kwam de uitnodiging om het leven in de oceaan wat beter te bekijken, en dat je opeens de contouren van een haai kon ontwaren. Nogmaals zei ze weet dat je ten alle tijden naar het licht kan gaan, ik voelde geen enkele drang. Naarmate je gewend was geraakt aan de aanblik van de haai mocht je hem beter gaan bekijken, kijken of je wat dichterbij de haai kon komen. En ja hoor daar ging ik vol nieuwsgierigheid op weg naar mijn haai in mijn oceaan. Ik voelde totaal geen angst alleen maar fascinatie, ik wou de haai beter leren kennen. Mijn haai was groot en diepblauwzwart, ik vond hem heel mooi. Als je jezelf dichtbij de haai kon brengen, kwam de optie om de haai aan te raken en als het kon dat je door de haai heen ging zwemmen. Ik raakte mijn haai aan, en ik voelde hoe ik naar binnen kon, ik kon inderdaad door de haai heen zwemmen en toen ik uit de haai kwam, was de haai opeens wit geworden. Hij was getransformeerd. Ik voelde een licht in mij en nog een groter liefde voor de diepte van de oceaan. Ik hoorde mijn docent zeggen, zie het zonlicht boven je en zwem weer terug omhoog zodra je daar aan toe bent. Ik zag het zonlicht boven mij, maar ik wilde niet omhoog, ik vond het spel van licht wat door de lagen van het water heenging veels te mooi. Zo makkelijk ik naar beneden kon duiken diep de oceaan in, zo moeilijk vond ik het om mezelf weer omhoog te brengen naar de oppervlakte van het bestaan.
Mijn liefde voor diepte en het doordringen van mijn donkerte werd in deze oefening heel erg zichtbaar en voelbaar. Pas deze ochtend besefte ik de betekenis ervan op een dieper niveau. Deze ochtend realiseerde ik mij opeens dat de heling niet zo zeer zit in het verwerken van mijn ervaringen die ik heb gehad in mijn leven, maar meer in het feit dat ik mijn donkerte mag accepteren. Ik heb de weg van de ervaringen nodig om mijn donkerte zichtbaar te maken om vanuit daar mijn licht te ervaren. Het gaat dus niet zozeer over wat ik nog niet heb geheeld in mijzelf, want geloof mij ik ben mijn oceaan diep ingedoken, maar meer in het feit dat ik mijn oceaan mag accepteren zoals zij is, want zij is mijn donkerte die mijn licht in zich draagt. Ze behelsd mijn licht.
Mijn genieten, is vanuit een andere plek waaruit iemand anders zijn licht ervaart. Het ene niet beter als het ander, ieder heeft zijn eigen oceaan. Mijn oceaan is diep, en ik vertoef dus graag op de bodem ervan, ik geniet van het spel van licht wat door de lagen van de zee zijn weg vindt naar de diepste bodem van de oceaan. Om het leven wat daar geleefd wordt te beschijnen, ik houd van het leven op de bodem van de oceaan, het lijkt donker, maar het leven onder water heeft een kleurrijke habitat, met diepe levende kleuren.
Toen ik mij dit vandaag realiseerde dat je ook kan en mag genieten van de diepte, en dat genieten en spelen een andere vorm kan hebben dan het gene wat ik dacht dat men altijd met spelen en luchtigheid bedoelde kwam er wat ruimte in mijn donkerte. Ik geniet van de zwaarte, ook al voelt dat niet fijn, ik weet dat diep daarin zit tevens ook mijn luchtigheid, mijn spel van licht en daar geniet ik van. En bij dit spel hoort dat er periodes zijn dat je het zonlicht niet heel intens ervaart maar ik weet dat zodra een straal van licht het wateroppervlak doorbreekt en diep de oceaan doordringt dat het schouwspel magisch is, ik zou het voor geen geld willen missen.
Ik gedij, ik bloei vanuit de donkerte, het is mijn moeilijke plek van floreren.
