Vandaag realiseerde ik mij dat de donkerte in mij zowel mijn comfortzone is alsook de moeilijke plek van floreren. Op het moment dat ik het mij realiseerde voelde ik opluchting ik hoef niet meer te vechten tegen de donkerte hij is okay en hij mag er zijn, ik ben eigenlijk wel heel erg gek op hem. Terwijl als ik op de plek van donkerte ben voel ik mij niet perse okay, maar toch is het okay, does that make any sense?
De donkerte, noem hem de schaduw beweegt al vanaf het begin van mijn leven in mij en stroomt door mij heen. Hij komt met golven en brengt mij dieper in mijzelf dan dat ik al was, hij is onderdeel van mij. Het is dezelfde donkerte waarin mijn licht huist, door het licht erin ervaar ik de schaduw ervan.
Tot op heden heb ik hem eigenlijk altijd afgewezen, dacht ik ik moet mijzelf helen, wat maakt het dat de donkerte in mij zit. Vanaf mijn 17de heb ik met periodes therapie gehad. Ik die in de knoop zat met mezelf, niet wetend hoe ik mijn binnenwereld in expressie kon brengen in de buitenwereld, ik heb mij denk ik altijd verdwaald gevoeld. Alsof iedereen een taal sprak die ik niet kende, en ook al probeerde ik de taal eigen te maken toch is dat nooit helemaal gelukt. Lost in translation.
Niet dat dat heel zichtbaar was/ is voor de buitenwereld denk ik, de meeste mensen kennen mij als positief, vrolijk, iemand die zich makkelijk aanpast. En ik ben ook zeker positief, kan zeer zeker genieten van het leven, de kleine dingen waardeer ik enorm. Maar tevens was en is daar de donkerte, die zichzelf op verschillende manieren in mijn leven kenbaar maakt. Deze ochtend realiseerde ik mij opeens dat het genieten en mijn vrolijkheid uit deze donkerte werd geboren, ze zijn 1 en hetzelfde. Want de donkerte geeft mij ook zoveel, heb ik mijzelf op lagen ontmoet die ik niet had willen missen.
Ik moest denken aan een oefening als methodiek om te gebruiken in een therapiesessie. Het is een meditatie oefening om je schaduw te ontmoeten en die te transformeren naar licht. Het is een visualisatie oefening, een geleide meditatie. Onze docent liet ons ervaren wat de meditatie kon doen, ze nam ons erin mee.
Het speelt zich af in de oceaan, met daarin dolfijnen en haaien. Ze liet ons arriveren in onze eigen oceaan, zon wat over de oppervlakte werd weerspiegeld, kabbelt water. Je zag dolfijnen met elkaar spelen in de zee, en daar de uitnodiging om jezelf kopje onder te brengen, de oceaan te bekijken. Ze had de zin nog niet helemaal uitgesproken of ik zag mijzelf al diep naar beneden duiken, dieper en dieper de donkerte in, en ik genoot. Ik was gefascineerd ik wou weten hoe diep kon ik gaan. Opeens hoorde ik de docent zeggen, houd contact met de spiegeling van zonlicht op het water. Ik keek omhoog en zag inderdaad nog het zonlicht door het wateroppervlak heen schijnen, wat een mooi spel. Ze gaf aan dat je ten alle tijden wanneer jij dat wilde omhoog kon zwemmen naar dat licht. Ik voelde niet de behoefte om mezelf uit de diepte van de oceaan te halen, ik genoot van het spel van licht wat ik boven mij zag. Toen kwam de uitnodiging om het leven in de oceaan wat beter te bekijken, en dat je opeens de contouren van een haai kon ontwaren. Nogmaals zei ze weet dat je ten alle tijden naar het licht kan gaan, ik voelde geen enkele drang. Naarmate je gewend was geraakt aan de aanblik van de haai mocht je hem beter gaan bekijken, kijken of je wat dichterbij de haai kon komen. En ja hoor daar ging ik vol nieuwsgierigheid op weg naar mijn haai in mijn oceaan. Ik voelde totaal geen angst alleen maar fascinatie, ik wou de haai beter leren kennen. Mijn haai was groot en diepblauwzwart, ik vond hem heel mooi. Als je jezelf dichtbij de haai kon brengen, kwam de optie om de haai aan te raken en als het kon dat je door de haai heen ging zwemmen. Ik raakte mijn haai aan, en ik voelde hoe ik naar binnen kon, ik kon inderdaad door de haai heen zwemmen en toen ik uit de haai kwam, was de haai opeens wit geworden. Hij was getransformeerd. Ik voelde een licht in mij en nog een groter liefde voor de diepte van de oceaan. Ik hoorde mijn docent zeggen, zie het zonlicht boven je en zwem weer terug omhoog zodra je daar aan toe bent. Ik zag het zonlicht boven mij, maar ik wilde niet omhoog, ik vond het spel van licht wat door de lagen van het water heenging veels te mooi. Zo makkelijk ik naar beneden kon duiken diep de oceaan in, zo moeilijk vond ik het om mezelf weer omhoog te brengen naar de oppervlakte van het bestaan.
Mijn liefde voor diepte en het doordringen van mijn donkerte werd in deze oefening heel erg zichtbaar en voelbaar. Pas deze ochtend besefte ik de betekenis ervan op een dieper niveau. Deze ochtend realiseerde ik mij opeens dat de heling niet zo zeer zit in het verwerken van mijn ervaringen die ik heb gehad in mijn leven, maar meer in het feit dat ik mijn donkerte mag accepteren. Ik heb de weg van de ervaringen nodig om mijn donkerte zichtbaar te maken om vanuit daar mijn licht te ervaren. Het gaat dus niet zozeer over wat ik nog niet heb geheeld in mijzelf, want geloof mij ik ben mijn oceaan diep ingedoken, maar meer in het feit dat ik mijn oceaan mag accepteren zoals zij is, want zij is mijn donkerte die mijn licht in zich draagt. Ze behelsd mijn licht.
Mijn genieten, is vanuit een andere plek waaruit iemand anders zijn licht ervaart. Het ene niet beter als het ander, ieder heeft zijn eigen oceaan. Mijn oceaan is diep, en ik vertoef dus graag op de bodem ervan, ik geniet van het spel van licht wat door de lagen van de zee zijn weg vindt naar de diepste bodem van de oceaan. Om het leven wat daar geleefd wordt te beschijnen, ik houd van het leven op de bodem van de oceaan, het lijkt donker, maar het leven onder water heeft een kleurrijke habitat, met diepe levende kleuren.
Toen ik mij dit vandaag realiseerde dat je ook kan en mag genieten van de diepte, en dat genieten en spelen een andere vorm kan hebben dan het gene wat ik dacht dat men altijd met spelen en luchtigheid bedoelde kwam er wat ruimte in mijn donkerte. Ik geniet van de zwaarte, ook al voelt dat niet fijn, ik weet dat diep daarin zit tevens ook mijn luchtigheid, mijn spel van licht en daar geniet ik van. En bij dit spel hoort dat er periodes zijn dat je het zonlicht niet heel intens ervaart maar ik weet dat zodra een straal van licht het wateroppervlak doorbreekt en diep de oceaan doordringt dat het schouwspel magisch is, ik zou het voor geen geld willen missen.
Ik gedij, ik bloei vanuit de donkerte, het is mijn moeilijke plek van floreren.
Komentáře