Aanwezig zijn, fixen of ondersteunen?

De afgelopen vier á 5 maanden heb ik mezelf wat intenser gemonitord, was ik wel echt aanwezig in het moment? Was ik wel met heel mijn zijn aanwezig in het nu en hetgeen wat ik in dat moment aan het doen was? Dit was een gedachte die opeens helder door mijn hoofd schoot, terwijl ik mijn ontbijtje op een ochtend gereed aan het maken was. Ik werd mij opeens bewust dat ik in een bepaalde gedachtestroom zat die mij ver uit het nu haalde. Het blijkt dat we vaak voor 85 procent met onze gedachtes of in het verleden zitten of in de toekomst. En beide tijdstromen brengen ons stress, en onrust. Omdat het of een tijd is die al lang is geweest en die je niet meer kan veranderen, of het is een tijdsstroom die nog moet komen en waar je geen invloed op hebt in de uitkomst. Beide tijdsstromen confronteren ons met het feit dat we geen controle kunnen uitoefenen op de uitkomst (is al geweest) of het resultaat (moet nog gebeuren), dit brengt stress en onrust in ons zijn.

Ik zat in een gedachtestroom die vanuit het verleden kwam en die ik projecteerde naar de toekomst, dubbel stress! Terwijl ik mij dus bewust werd van mijn afwezigheid in het nu, ging ik naar mijn lichaam toe. Ik voelde opeens hoe mijn lichaam gespannen was, ik had mezelf in een stressmodus gebracht terwijl ik in het nu feitelijke niet in een situatie zat die gevaarlijk of stressvol was. Ik bleef even een tijdje aanwezig in mijn lijf, in het nu, zag en voelde waar ik mee bezig was, constateerde er is niks aan de hand en zei tegen mijn lichaam en mijn mind, alles is goed. Spontaan moest ik gapen, en werd mijn lichaam weer wat zachter. Nu was dit niet perse een nieuw begrip van weten, ik weet dat we vaak niet vanuit het nu aanwezig zijn, alleen realiseerde ik mij opeens hoe vaak breng ik mijzelf eigenlijk vanuit mijn gedachtes in een stressmodus, en beweeg ik daarin in mijn dag?

Gedachtes uit het verleden hebben vaak te maken met processen die in dat bepaalde tijdsmoment ons een ervaring hebben bezorgd waarvan de uitkomst er 1 was die ons pijn - verdriet bracht. Ervaringen, uitkomsten die we eigenlijk anders hadden willen zien. Gedachtes over de toekomst gaan er vaak over dat we een bepaald resultaat willen die anders was dan de uitkomst die we ooit hadden gehad in het verleden, het moet beter zijn, dat creëert onrust omdat je de toekomst niet kan vastleggen. Beide gedachtestromen willen een controle uitoefen op een uitkomst in een tijdsmoment die er in het nu niet is...... Ik heb het niet over wegdromen ook dat is niet aanwezig zijn in het nu, maar dat heeft wel een andere energie in zich. Wegdromen heeft ook twee uitingen, we doen het om weg te vluchten uit het nu, we ontkennen dan wat er is en kunnen dan in een fantasiewereld komen. Maar wegdromen kan ook een creatieve uiting zijn van Zijn. Als het een creatieve uiting is van onze essentie dan is de enige vereiste dat die geest niet vol zit met. Een open mind, een mind die in het nu aanwezig is en dan wegdroomt en mogelijkheden, dingen bekijkt vanuit een andere hoek kan nieuwe uitingen brengen, nieuwe ideeën brengen. Doodles maken bijvoorbeeld, dan houd je je mind bezig met een activiteit in het nu waarin hij wel open staat voor iets nieuws. Alleen in het nu kan je een mate van controle uitoefenen doordat je in het nu een keuze hebt. Alleen vanuit het nu kan je reageren op of ageren op, wat jou dus een rol geeft dat je medecreator bent van het nu en daarmee op de uitkomst en het resultaat. Zodra het nu voorbij is, heb je niet meer de invloed van de keuze die je kan initiëren.

Nadat ik deze bewustzijnservaring zo diep had ervaren, ging ik mezelf wat beter in de gaten houden. En ik kwam tot de ontdekking dat ik vrij weinig in het nu aanwezig ben. Dat gedachtes over de toekomst snel komen, en dat activeert weer gedachtes uit het verleden, en visa versa. Vanuit deze constatering ben ik wat bewuster mijn dagelijkse rituelen gaan uitoefenen, want ik kwam tot de ontdekking dat de dagelijkse rituelen mijn mind de gelegenheid gaven om zijn activiteit in het verleden of de toekomst frequent op te zoeken. Douchen, tandenpoetsen, eten klaarmaken, aankleden, schoonmaken allemaal routinematig handelingen waarin de mind verveeld raakt en blijkbaar dus iets opzoekt waar hij zichzelf lekker en oneindig mee kan bezighouden, aangezien er geen oplossing voor kan komen, want het is al geweest of moet nog komen. Dit wordt wel de monkey mind genoemd. De mind is vluchtig en is continue in beweging, wilt in beweging zijn, dat is zijn staat van zijn. Het mooie is wel je kan dus de monkey mind of voeden in stress of gaan begeleide naar cohesie naar aanwezigheid in het nu, de wereld in het nu aanschouwen.

De eerste dagen waren vrij confronterend, stond ik op mezelf gereedmaken om te douchen, merkte ik al op mijn mind is weg, bezig met iets anders dan het gene wat ik feitelijk echt aan het doen was. Dus gaf ik mijn mind een uitdaging volg alle bewegingen vanuit het lichaam, en ervaar het contact met hetgeen wat je aanraakt terwijl ik iets doe. Heel langzaam werden de ochtenden en de avonden anders, subtiel maar toch een verandering. Tijdens deze periode werd ik mij ook opeens bewust van iets willen fixen of ondersteunen. En dat beide acties hetzelfde kunnen zijn in hun handelingsvorm maar de energie die eronder ligt heel anders is. Ik realiseerde mij dat als je iets wilt fixen je eigenlijk niet in overeenstemming bent bent het gene wat er is, dan kan de actie van iets willen fixen star en hard worden, en krijg je eigenlijk strijd. Ondersteunen komt vanuit accepteren en is daardoor veel zachter, en opent.

Bijvoorbeeld, mijn onderrug doet pijn, dat voelt niet lekker, en ik krijg de gedachte ik wil daarvan af, het moet weg, ik wil het gevoel niet ervaren. Dan zit ik al in een afwijzing van mijn eigen staat van zijn, dan is er eigenlijk al een energie van strijd aanwezig. Dan kan ik een oefening gaan doen die de rug opent, als ik dat doe vanuit de pijn moet nu weg, dan wordt de oefening gedaan vanuit een fix energie, push energie. Dit maakt dat er eigenlijk meer spanning in de beweging/ oefening komt en daardoor in de spieren, en dan gaat de pijn zeer zeker niet weg, een kans bestaat juist dat ik de oefening niet heilzaam uitvoer en de pijn eigenlijk erger wordt. De andere kant van de medaille, als ik hetzelfde constateer, mijn rug doet pijn, maar ik mijzelf afvraag hoe kan ik mijn rug ondersteunen hierin, wat kan ik doen voor de rug. Dan zit ik in een ontvankelijk energie naar mezelf toe, dat is veel zachter en er is ruimte voor verbinding. Dan kan ik nog steeds besluiten om dezelfde oefening te doen, wetend dat de spieren van de rug daarin opening krijgen en daardoor ontlading- ontspanning. Het verschil is nu doe ik dezelfde oefening maar vanuit een ander onderliggende energie, ik ga rustig en stap voor stap in mijn lichaam bewegen. Aanwezig bewegen zodat ik contact houd met wat er in mijn lichaam gebeurd, zodat ik de feedback energie van mijn lichaam kan ervaren, dit maakt dat de spieren langzaamaan zachter worden en daarmee komt er ruimte vrij. En die ruimte ervaren we als: de pijn wordt minder. Pijn in het lichaam is een opeenhoping van spanning, van energie wat niet meer stroomt, die energie wordt niet losser door er nog meer energie in te pushen door het te willen fixen. Met fixen zeggen we eigenlijk het is niet goed en wijs je iets in jezelf af. Door erin aanwezig te zijn, ervaren wat er is, het te accepteren wat er is, ondersteun je wat er is, dan krijgt de vastzittende energie ruimte om te zijn, deze zijnsruimte creëert verzachting, ontlading en daarmee vrijheid.

Mijn dagen werden wat zachter, werden wat ruimer, en daarmee kreeg ik ook verzachting naar mijzelf toe. Naar mijzelf, mijn verleden en naar mijzelf in het nu, en naar mijzelf die ik zal zijn in de toekomst. Wetend dat ik er voor mijzelf zal zijn, aanwezig in mijzelf. Ook als het dagen zijn waarin het niet okay voelt, op dagen waarin ik opmerk hé ik dwaal af. Ook die dagen mogen er zijn, ook als het betekent dat ik verval in een stressgedachte of modus, het mag er zijn. De bewustwording van wat er in het nu afspeelt opent vanuit acceptatie, en bevrijd daarmee onze staat van zijn, onbewustheid van het nu en wat er gebeurd houdt ons gevangen net zoals als we het afwijzen, willen fixen. Vanuit een ondersteunende energie, een accepterende energie, een energie waarin ik aanwezig ben in mijzelf met alles wat er is en ik dan kan zeggen het is okay, wat wilt er eigenlijk gezien worden, wat wil er eigenlijk de ruimte krijgen, kan ik mijzelf opvangen en ondersteunen. Ruimte voor jezelf creëert ruimte voor een ander, acceptatie voor jezelf creëert acceptatie voor een ander, aanwezigheid in jezelf creëert aanwezigheid met een ander. In de aanwezigheid zit de connectie, verbinding - leven en leven stroomt, dat is helend.

Ik zit nog vol in ontwikkeling en ontdekking van mijn eigen zelf, en dat vind ik okay, ik ga steeds meer van het proces genieten, in plaats van dat ik denk wanneer is het nu eens klaar. Dit is zoals het nu is, en dat is precies zoals het nu mag zijn. Ontspannen in het niet weten, opent een weg naar weten.