top of page

De mat is geduldig

Foto van schrijver: Studio.AnkurStudio.Ankur

Met haar 1.80 cm lang en 80 cm breed is ze ondertussen mijn ankerplek geworden. Op haar open ik mijn lichaam in een veld voorbij mijn eigen fysieke afmetingen.


Mijn mat is geduldig binnen haar vaste afmetingen geeft zij mij de veiligheid om mijn eigen vastliggende kaders te onderzoeken en te ondervinden. Ze is mijn haven waarop ik in mijzelf kan uitvaren, en mijn eigen ervaringszee kan exploreren. In plaats van dat de golven van verhalen en de daarin liggende emoties mij overspoelen, stroom en beweeg ik langzaamaan naar mijn eigen midden. Het punt waaruit mijn eigen ruimte/tijd is ontstaan en de creator is van het leven wat ik leef. Vanuit dit begin ontvouwd mijn wereld, en zie en ervaar ik de verschillende tijdslijnen in mij.


Mijn mat, ze heeft alle tijd, en ze is standvastig. Daar op mijn mat ervaar ik de expansie van ruimte en tijd in mijzelf. Vanuit de haven die mijn mat is, weet ik dat ik veilig kan uitvaren, richting de oceaan in mijzelf die soms intense stromingen in zich heeft. Weet ik dat zij mij draagt, dat ik de anker van bezinning kan uitgooien elk gewenst moment, zij heeft geen oordeel over mij, en ik mag terugkeren wanneer ik dat wil.


Deze haven heb ik nodig, in haar meest eenvoudige vorm kan ik mijn oceaan tegemoet treden wanneer ik dat wil. Langzaam gedurende een les, beweeg ik door stromingen heen, duik ik dieper in mijzelf, naar de kern, en ontwaar ik langzaam een eindeloos bewustzijn. Elke keer weer is dat uitvaren anders, en ontmoet ik mijzelf op een andere manier, voelen de golven en stromingen anders aan. Daarin ervaar ik de verscheidenheid van ervaring, de golven en stromingen zijn nooit hetzelfde en toch ontstaan ze elke keer weer uit dezelfde oceaan, wonderbaarlijk vind ik dat.


Mijn mat is geduldig, haar vaste kader is de baken waarop ik in een uitdijing kan komen in mijzelf. Ervaar ik dat de zichtbare kaders niet de kaders zijn die ons bewegingsvrijheid ontnemen, het zijn onze eigen overtuigingen die beklemmend in onze eigen lichamen vastzitten, een oceaan met riffen en ketens van bergen, niet zichtbaar boven water. Deze riffen en ketens van bergen zijn het onderzoeken waard ook zij vormen het landschap en hebben hun waarden, ook zij vormen de oceaan en de rijkdom die er in haar huist.


Via dit uitvaren op reis op mijn mat in mijn lichaam, kom ik langzaamaan naar overgave en realiseer ik mij ik hoef en ik kan de oceaan niet bedwingen maar dat was ook nooit de bedoeling geweest van dit zijn. Ik mag uitvaren en mee stromen, in deze ervaringsruimte van zijn ontvouw ik steeds meer. Ik kom precies daar waar ik op dat moment wezen moet, daar waar ik mag ontdekken, en er is zeeën van tijd.



Comments


Commenting has been turned off.
bottom of page