Wat beweegt mij, van waaruit beweeg ik? Beweeg ik vanuit identificatie, beweeg ik vanuit ervaring, beweeg ik vanuit overtuiging, beweeg ik vanuit volgen, en wat beweegt dan al die principes? Wat is het die de verhalen creëert waarvan ik denk dat ik ze leef? Naarmate ik steeds dieper naar binnen duik, wordt ik steeds nieuwsgierig naar het gene wat mij beweegt. Waar komt het vandaan? Het leven beweegt mij of beweeg ik het leven, of zijn deze gelijk aan elkaar?
Energie in beweging, geuit in verschillende principes, ontstaan vanuit 1 principe energie. E-omtie, Energy in motion. Maar beweeg ik vanuit oude energie of beweeg ik rechtstreeks vanuit de bron................. Steeds meer realiseer ik mij, dat ik voornamelijk beweeg vanuit oude energie, ervaringen/ energie ooit beleeft waaraan labels en signalen hangen.
Ik beweeg de ene ruimte in en de andere ruimte uit, maar ervaar ik de ruimte vanuit de bron waaruit die komt? Ervaar ik het moment vanuit het nu, vanuit het nu in mijzelf? In het nu is alles nog nieuw en kan alles gecreëerd worden, de bron heeft en kent geen restricties, het principe is en blijft energie. Voor mijn hoofd is dat te veel, te veel ruimte, te veel mogelijkheden, te veel nu, makkelijker is het om vanuit oude energie te leven, dat ken ik al. Consequentie is dat sommige ruimtes mij pijn blijven doen, omdat ik in een herhaling zit van energie. Dit besef maakt dat ik dieper naar binnen beweeg, opzoek naar het nu in mijzelf, zodat die van binnen naar buiten kan stromen, en ik hem gemanifesteerd in het nu kan ervaren en waarnemen, een nieuw verhaal, voor nu.
Met haar 1.80 cm lang en 80 cm breed is ze ondertussen mijn ankerplek geworden. Op haar open ik mijn lichaam in een veld voorbij mijn eigen fysieke afmetingen.
Mijn mat is geduldig binnen haar vaste afmetingen geeft zij mij de veiligheid om mijn eigen vastliggende kaders te onderzoeken en te ondervinden. Ze is mijn haven waarop ik in mijzelf kan uitvaren, en mijn eigen ervaringszee kan exploreren. In plaats van dat de golven van verhalen en de daarin liggende emoties mij overspoelen, stroom en beweeg ik langzaamaan naar mijn eigen midden. Het punt waaruit mijn eigen ruimte/tijd is ontstaan en de creator is van het leven wat ik leef. Vanuit dit begin ontvouwd mijn wereld, en zie en ervaar ik de verschillende tijdslijnen in mij.
Mijn mat, ze heeft alle tijd, en ze is standvastig. Daar op mijn mat ervaar ik de expansie van ruimte en tijd in mijzelf. Vanuit de haven die mijn mat is, weet ik dat ik veilig kan uitvaren, richting de oceaan in mijzelf die soms intense stromingen in zich heeft. Weet ik dat zij mij draagt, dat ik de anker van bezinning kan uitgooien elk gewenst moment, zij heeft geen oordeel over mij, en ik mag terugkeren wanneer ik dat wil.
Deze haven heb ik nodig, in haar meest eenvoudige vorm kan ik mijn oceaan tegemoet treden wanneer ik dat wil. Langzaam gedurende een les, beweeg ik door stromingen heen, duik ik dieper in mijzelf, naar de kern, en ontwaar ik langzaam een eindeloos bewustzijn. Elke keer weer is dat uitvaren anders, en ontmoet ik mijzelf op een andere manier, voelen de golven en stromingen anders aan. Daarin ervaar ik de verscheidenheid van ervaring, de golven en stromingen zijn nooit hetzelfde en toch ontstaan ze elke keer weer uit dezelfde oceaan, wonderbaarlijk vind ik dat.
Mijn mat is geduldig, haar vaste kader is de baken waarop ik in een uitdijing kan komen in mijzelf. Ervaar ik dat de zichtbare kaders niet de kaders zijn die ons bewegingsvrijheid ontnemen, het zijn onze eigen overtuigingen die beklemmend in onze eigen lichamen vastzitten, een oceaan met riffen en ketens van bergen, niet zichtbaar boven water. Deze riffen en ketens van bergen zijn het onderzoeken waard ook zij vormen het landschap en hebben hun waarden, ook zij vormen de oceaan en de rijkdom die er in haar huist.
Via dit uitvaren op reis op mijn mat in mijn lichaam, kom ik langzaamaan naar overgave en realiseer ik mij ik hoef en ik kan de oceaan niet bedwingen maar dat was ook nooit de bedoeling geweest van dit zijn. Ik mag uitvaren en mee stromen, in deze ervaringsruimte van zijn ontvouw ik steeds meer. Ik kom precies daar waar ik op dat moment wezen moet, daar waar ik mag ontdekken, en er is zeeën van tijd.
